ΣΩΘΗΚΕ Η ΠΑΡΝΗΘΑ ???????????

Πανηγυρίζει η εφημερίδα με την απόφαση του ΣτΕ.

Ετσι σώζεται ό Εθνικός Δρυμός ? Καταπιέζοντας την ζήτηση γιά γή ? Και που θα ξεσπάσει αυτή η ανάγκη γιά γή? Ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω καμμία σχέση με τα Κιούρκα ούτε με το πάρκο της πληροφορικής ούτε με το λατομείο. Αλλά αν η Αρχιεπισκοπή η η Τράπεζα της Ελλάδος έκαναν κατασκηνώσεις τι κακό θα πάθαινε το δάσος ? Δεν λέω να κάνουνε πολυκατοικίες, αλλά η Δασική Υπηρεσία είναι ανίκανη να επιβλέψει τις εγκαταστάσεις της Αρχιεπισκοπής η της Τράπεζας ? Δηλαδή τοΔασικό Χωριό στην Λίμνη Πλαστήρα τι κακό έκανε ? Εχει παει κανείς στην Χρυσοπηγή κοντά στις Σέρρες, να δεί ένα οικισμό μέσα στο δάσος ? Με τα φιρμάνια δεν λύνουμε προβλήματα. Που ήταν το ΣτΕ στον βιασμό της Αττικής γής με το 2004 ?

Ολα τελικά είναι θέματα πολιτικής βούλησης. Και λέγοντας πολιτική βούληση, εννοώ πολιτική βούληση με την ευρεία έννοια. Οσο περισσότερο ευρεία μπορεί να φανταστεί κανείς, Δηλαδή να γίνεται αυτό που θέλουν οι ταγοί. Ναι, το ΣτΕ με την απόφαση αυτή διατηρεί τις αξίες μέσα στο Λεκανοπεδιο υψηλές. Δεν θέλουν να ανοίξει η αγορά. Αντίστοιχα θα δούμε και άλλες αποφάσεις σταθμούς που θα μπλοκάρουν τις εξελίξεις γιά τον Βοτανικό και την Δραπετσώνα και αλλαχού. Τι εννοώ με αυτό ? Οτι υπάρχει χώρος αναξιοποίητος που με λίγο προσπάθεια θα πορούσε να δημιουργήσει μία άλλη Αθήνα & Πειραιά. Αλλά το ΣτΕ, ίσως άθελα του, παίζει ένα παράξενο ρόλο. Με μία απόφαση δήθεν φιλική προς το περιβάλλον, ουσιαστικά δημιουργεί χωροταξική ασφυξία με αποτέλεσμα να ανεβαίνουν οι αξίες της γής στις περιοχές εντός σχεδίου και να καρπόύνται τελικά μεγαλύτερα οφέλη οι κρατούντες.

Το θέμα της χωροταξίας είναι πολιτιστικό, υπο την έννοια ότι αυτό που τελικά γίνεται είναι αποτέλεσμα της βούλησης των πραγματικών ταγών. Γιά παράδειγμα αναφέρω την εικόνα της Αθήνας σήμερα, που είναι αποτέλεσμα αποφάσεων που παρθηκαν το 1950-60. Δεν μπορούσε να μεγαλώσει η Αθήμα σε έκταση και όχι σε ύψος ? Και βέβαια μπορούσε, αλλά οι ταγοί δεν θα κέρδιζαν τα ίδια !! η κάνω λάθος ? Και βέβαια το ίδιο ισχύει γιά όλη την ελληνική επικράτεια.

Κατά την γνώμη μου τα δάση, και αντίστοιχα οι αιγιαλοί ανήκουν σε όλους μας. Τα προστατεύουμε καλλίτερα ζώντας μέσα στο δασος η δίπλα στον αιγιαλό. Η εμπειρία έχει δείξει ότι με τα φιρμάνια δεν κάνουμε και πολλά πράγματα.

Αυτό που τελικά μετράει είναι το πολιτιστικό επίπεδο των ταγών που προσδιορίζει το περιβάλλον που θέλουν να δημιουργήσουν γιά να ζήσουν αυτοί και οι συγγενείς τους. Εμείς οι υπόλοιποι ακολουθούμε, και κάθε 4 χρόνια έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ανανεώνουμε το "πληρεξούσιο" εκχώρησης εξουσίας, που ονομάζουμε στην κοινή γλώσσα σαν "ψήφο", μεσα από μία διαδικασία εκχώρησης, που στην κοινή γλώσσα ονομάζουμε "εκλογές".